Terug waar we gestart zijn

Hallo!

Mijn laatste week in Dunedin is een feit!
Eerst en vooral even melden dat ik (na wat nare ervaringen) toch mijn auto heb verkocht, voor de prijs wat ik ervoor betaald heb. De koper was 'verlief op het model', inderdaad we spreken hier over een toyota coralla.. maar ieder diertje z'n pleziertje zeker?

Vorig weekend, vanaf vrijdag, zijn we naar Stewart Island gegaan, het derde (kleinere) eiland van NZ. Er wonen er 400 mensen. Hoera! wie wilt daar nu wonen? De mensen waren er trouwens nogal zuur, veel onvriendelijke flippo's tegengekomen.
Toen we zeiden dat we naar stewart island gingen zei iedereen; neem maar je regenvest mee! Maar we hebben twee dagen supermooi weer gehad, enkel zondag heeft het geregend. Het deed me een beetje denken aan abel tasman national park (waar ik met benji ben gaan kajakken).
De tweede dag zijn we naar Ulva Island geweest, dat is pestvrij (geen ratten die de kiwi's kunnen opeten). Na Ulva island, rond 5 uur nog een wandeling begonnen en ik was zo trots dat ik Mikkel (Deense bikkel) en Sara (Kiwi-ironlady!) vlot kon volgen!
Het was ook de eerste keer dat ik backpackers verbleef (voorbereiding voor volgende week).

Het voorbije weekend was hier zaterdag een marginaal dinges, van 10 tot 17h drinken in een bepaalde straat. Dit alles georganiseerd door de univ, inderdaad vrij vreemd. De volgende dag moest ik dus laveren tussen kots. De studenten zijn hier net zoals in België 18 jaar wanneer ze naar de univ komen, toch zien ze er jonger uit. En msh laat je je ook meer gaan als je voor dat je op kot zat altijd tussen de schapen gewoond hebt..

Nieuw-Zeeland is trouwens een beetje achter in de tijd heb in ondervonden, ze zijn in de 90ies blijven steken denk ik. Getuige de muziek in de bars, de auto's EN de kleren! van die hoge korte jeansbroeken en dan topjes met blote navels. rather 90ies, niet?

Zaterdag ben ik dat drankgeweld ontvlucht en ben ik nog een op Mt Cargill geklommen, alleen nu van de andere kant. Het was weer zo een pad met lintjes, al hingen er nu wel om de 2cm lintjes om de weg aan te duiden. (ik zou er wat losmaken en op de Possum Shelter track gaan hangen, maar dat is mijn mening).
De lintjes waren wel nodig, want soms zag je wel het volgende lintje maar was het nogal moeilijk om uit te vissen hoe naar dat lintje te geraken... klimmen en klauteren.

Dan stond er een bordje: the track beyond is challenging. nee, echt? we moesten ook over prikkeldraad enzo.

maar volkomen overleefd en dikke lol gehad enkel wanneer we op mount cargill waren begon het te hagelen en regenen... (ik denk dat de politie dat besteld had zodat de studenten vanzelf om 17 h naar huis zouden gaan!).
Het zicht was dus nihil. gelukkig had ik het al eens gezien.

Donderdag doen we hier nog een afscheidsdineetje en dan zaterdag vlieg ik naar Auckland voor een weekje noordeilands plezier!

Grtjs!