Arrowtown & Silver Peaks²
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
12 Maart 2012 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Haidihoe!!!!
Vorig weekend had ik beslist om er nog eens in mijn eentje op uit te trekken, als een laatste kampeertripje met mijn Jane. Ik wilde naar Bendigo, een oude spookmijnstad en Arrowtown. Het weer in Central Otago was zoals altijd miljard maal beter dan in Dunedin... Jammergenoeg, was het voor Jane precies wel het tripje teveel, plots schoot ze uit vijfde... niets ergs, maarja nu moet ik ze wel zo trachten te verpatsen.. :-(
Het heeft een hele tijd geduurd voor ik Bendigo (of de weg naar Bendigo vond), toen ik eindelijk de juiste weg vond, was dat weer zo een met steenbrokken bezaaide veel te steile weg. Jane kan dat wel aan ze, maar dan bijna aan de top, hupla, weer van die stukken baan weggespoeld. Doorrijden was geen optie, ik moest dus achteruit van die brokkenbaan naar beneden, gelukkig kon ik net voor de rivier (ja moest weer door rivier) toch omkeren.
Jah, twas dan al 14h en ik was echt gefrustreerd. Ik ben dan maar in Cromwell gaan vragen of er nog toffe wandelingen in de buurt waren. Ik ben dan naar Bannockburn gegaan, je kon er goed de overblijfselen van de goudmijnen zien. zo van die sluizen enzo; dan ben ik maar naar een topholiday camping gegaan, want geen zin om zonder vijfde (mocht ze niet meer gebruiken tot ik terug was in Dunedin, werd ik via sms aangeraden)zo nog een gans stuk te rijden.
De volgende dag heb ik eerste een vers sapje gedronken (Cromwell is niet voor niets de fruitstreek) met zicht op een fantastisch meer, soms kan het leven mooi zijn!!! Daarna heb ik Arrowtown verkend. Eerst een wandeling rond het meer, in stralende zon. Het feit dat de collega's van thuis smsten dat Dunedin cold and gloomy was, maakten me alleen maar blijer.
In de namiddag ben ik eerst naar de resten van het Chinese dorp gaan kijken. Het was zo dat de echte goudzoekers de streek al snel verlieten, als het makkelijke goud weg was. Die zijn doorgetrokken naar de Westkust, maarja, de mensen in Arrowtown vielen plots bv. zonder klanten voor hun winkels. Ze hebben dan Chinezen laten overkomen, die ook wel wat beter waren in goudzoeken blijkbaar. Die Chinezen werden wel niet echt in de maatschappij opgenomen. Het verhaal van immigratie is beetje overal gelijk.
In de namiddag heb ik dan nog lange wandeling gemaakt, was wel licht griezelig want ik liep zo constant op een weggetje op een bergflank, dus uitglijden, was de ravijn in...
Teruggekomen nog van fish and chips genoten, en dan in vierde terug naar Dunedin gebromd. viel best mee, de highway zit hier toch vol bochten en gaat op en neer constant. Ik heb ook twee franse lifters meegenomen en zo eindelijk nog eens Frans gesproken.
Zaterdag ben ik met Kristina naar Silver Peaks geweest. Ik wilde graag een ganse rondtrip doen van een km of 25. Maar eerste wilden we een 'route' doen. Een route is in tegenstelling tot een track niet zo goed onderhouden. welja eigenlijk moest je gewoon het pad zoeken tussen twee bomen die net wat minder dicht bij elkaar stonden dan de anderen. (maar de bladeren haakten toch wel vaak in elkaar). De weg was min of meer aangeduid met van die vodjes in de bomen geknoopt (gipsy style) we waren dus altijd zot blij als we zo een dingske zagen.
Uiteraard zijn we gevallen (je kon de grond niet zien van de vele struiken enzo). op een bepaald moment kwamen we aan een rivier, je kon wel nog even langs de rivier lopen, maar dan was de weg versperd met bomen (zo op de hoogte van 1.5 m boven het water, dus ter hoogte van ons middel). Wij terugkeren dus, door andere rivier, de weg zoeken... Kristina moest mij wel soms omhoog hijsen, want de rivieren waren soms te diep en ik kon mijn been niet zelf op de wal zetten. We vonden echter de weg niet. Supergrappig om ons daar in dat struikgewas te zien ploeteren. Dan kreeg Kristina het idee om via die bomen over de rivier te klimmen.
goed zot ja, maar wat bleek!!!!
aan de overkant van de rivier vond ze een nieuw lintje. Wat een apentoeren om over die rivier te raken. Daarna nog door van dat hoog gras moeten ploeteren en plots kwamen we aan een ... weg...
Dat was totaal de bedoeling niet, we wisten niet hoe dat kon, we hadden altijd de lintjes gevolgd en op het einde een pad. Dat laatste pad stond niet op de kaart... mjah, tot daar de rondtocht...
's Avonds zijn we met enkele collega's naar de Highlanders geweest, het rugby team van Dunedin, ze moesten tegen een ploeg uit Australie spelen. toeval wil: ik heb twee paar panty's mee, geel en blauw (uit mijn ganse collectie), laat de kleuren van de Highlanders nu net geel en blauw zijn. Ja, margot laat nooit een kans liggen om zich te verkleden. Uit twee panty's kan je makkelijk een geheel construeren!
De rugbymatch was redelijk te vergelijken met als je naar voetbalmatch in eerste klasse gaat kijken, spionkop enzo... cheerleaders hadden wel een aangepast pakje voor de koude. Ze hadden van die pakjes aan, volledig spandex, ook over hun gezicht, dus je kon het gezicht niet zien, het was een geheel, beetje zoals die poppen die ze vroeger in blokker verkochten... uiteraard konden de doedelzakken ook niet ontbreken. Wel grappig om de mensen te horen roepen, tis echt link in de voetbal, maar dan in kiwi-taal. Givvuteejrest, willjah ref! (als de scheids tegen fluit). En et kind naast mij met extreme piepstem: go Highlanders, smash them! who cares if they get hurt, just smash them! smash them!
Na de match wilden enkele collega's ook foto's met de spelers (die komen zo rond). de oh-zo-knappe spelers (en zeker van dicht, kir! kir!) vond ik eigenlijk maar versleten en gehavende venten met platte neuzen en ogen die zeker meer blauw dan normaal zijn...
Daarna wilde de rest nog uitgaan, als Dunedin een ding niet is, is het een uitgaansparadijs... en zeker niet als je boven de 20 bent... ik denk dat ik beter DJ dan die kerels hier. Ieder liedje volledig uitspelen (de stop-play methode dus), wild uit de oude doos graaien, maar niet de beste nummers nemen.... zijn installatie is zelfs keer uitgevallen!!!! (het equivalent van den DJ KAN HET NIET AAN, HIJ IS.... is hier HE FUCKED UP)
De dag erna hebben Kristina en ik nogmaal de tocht aangevat, het was echt aan het regenen, en koud, en kristina voelde zich niet zo goed. We zijn dus moeten omkeren, spijtig...
we kwamen zo een kiwivent tegen en ik stelde zo wat vragen van hoe ver is dat, hoe ver dit. en hij zo heeltijd van ja maar dat is echt ver, en als je het niet meer aankan zet je dan in de hut en wacht daar. en ik zo van ja nee: ik vraag gewoon hoe ver het is... die dacht wsl dat klein blond kind, wat kan jij nu 25 km wandelen in de kou en regen... maja, anyway, we zijn omgekeerd, want kristina raakte niet vooruit, haar vingers waren echt blauw.
Natuurlijk, vandaag weer werkendag en volop zon.... ik heb wel even kunnen wandelen, want flyers opgehangen om mijn Jane te verkopen... Hopelijk lukt het...
Volgend weekend gaan we met een groep collega's (eigenljk vooral de uitwisselings PGCert-studenten) naar Stewart Island. Ik twijfelde eerst, het is niet goedkoop, zo de ferry enzo, maar de vorige PGCerts mailden me dat ik het moest doen, dus heb hun raad maar opgevolgd...
wat een mooie zonnige dag vandaag!!
Grtjs
Margot
Vorig weekend had ik beslist om er nog eens in mijn eentje op uit te trekken, als een laatste kampeertripje met mijn Jane. Ik wilde naar Bendigo, een oude spookmijnstad en Arrowtown. Het weer in Central Otago was zoals altijd miljard maal beter dan in Dunedin... Jammergenoeg, was het voor Jane precies wel het tripje teveel, plots schoot ze uit vijfde... niets ergs, maarja nu moet ik ze wel zo trachten te verpatsen.. :-(
Het heeft een hele tijd geduurd voor ik Bendigo (of de weg naar Bendigo vond), toen ik eindelijk de juiste weg vond, was dat weer zo een met steenbrokken bezaaide veel te steile weg. Jane kan dat wel aan ze, maar dan bijna aan de top, hupla, weer van die stukken baan weggespoeld. Doorrijden was geen optie, ik moest dus achteruit van die brokkenbaan naar beneden, gelukkig kon ik net voor de rivier (ja moest weer door rivier) toch omkeren.
Jah, twas dan al 14h en ik was echt gefrustreerd. Ik ben dan maar in Cromwell gaan vragen of er nog toffe wandelingen in de buurt waren. Ik ben dan naar Bannockburn gegaan, je kon er goed de overblijfselen van de goudmijnen zien. zo van die sluizen enzo; dan ben ik maar naar een topholiday camping gegaan, want geen zin om zonder vijfde (mocht ze niet meer gebruiken tot ik terug was in Dunedin, werd ik via sms aangeraden)zo nog een gans stuk te rijden.
De volgende dag heb ik eerste een vers sapje gedronken (Cromwell is niet voor niets de fruitstreek) met zicht op een fantastisch meer, soms kan het leven mooi zijn!!! Daarna heb ik Arrowtown verkend. Eerst een wandeling rond het meer, in stralende zon. Het feit dat de collega's van thuis smsten dat Dunedin cold and gloomy was, maakten me alleen maar blijer.
In de namiddag ben ik eerst naar de resten van het Chinese dorp gaan kijken. Het was zo dat de echte goudzoekers de streek al snel verlieten, als het makkelijke goud weg was. Die zijn doorgetrokken naar de Westkust, maarja, de mensen in Arrowtown vielen plots bv. zonder klanten voor hun winkels. Ze hebben dan Chinezen laten overkomen, die ook wel wat beter waren in goudzoeken blijkbaar. Die Chinezen werden wel niet echt in de maatschappij opgenomen. Het verhaal van immigratie is beetje overal gelijk.
In de namiddag heb ik dan nog lange wandeling gemaakt, was wel licht griezelig want ik liep zo constant op een weggetje op een bergflank, dus uitglijden, was de ravijn in...
Teruggekomen nog van fish and chips genoten, en dan in vierde terug naar Dunedin gebromd. viel best mee, de highway zit hier toch vol bochten en gaat op en neer constant. Ik heb ook twee franse lifters meegenomen en zo eindelijk nog eens Frans gesproken.
Zaterdag ben ik met Kristina naar Silver Peaks geweest. Ik wilde graag een ganse rondtrip doen van een km of 25. Maar eerste wilden we een 'route' doen. Een route is in tegenstelling tot een track niet zo goed onderhouden. welja eigenlijk moest je gewoon het pad zoeken tussen twee bomen die net wat minder dicht bij elkaar stonden dan de anderen. (maar de bladeren haakten toch wel vaak in elkaar). De weg was min of meer aangeduid met van die vodjes in de bomen geknoopt (gipsy style) we waren dus altijd zot blij als we zo een dingske zagen.
Uiteraard zijn we gevallen (je kon de grond niet zien van de vele struiken enzo). op een bepaald moment kwamen we aan een rivier, je kon wel nog even langs de rivier lopen, maar dan was de weg versperd met bomen (zo op de hoogte van 1.5 m boven het water, dus ter hoogte van ons middel). Wij terugkeren dus, door andere rivier, de weg zoeken... Kristina moest mij wel soms omhoog hijsen, want de rivieren waren soms te diep en ik kon mijn been niet zelf op de wal zetten. We vonden echter de weg niet. Supergrappig om ons daar in dat struikgewas te zien ploeteren. Dan kreeg Kristina het idee om via die bomen over de rivier te klimmen.
goed zot ja, maar wat bleek!!!!
aan de overkant van de rivier vond ze een nieuw lintje. Wat een apentoeren om over die rivier te raken. Daarna nog door van dat hoog gras moeten ploeteren en plots kwamen we aan een ... weg...
Dat was totaal de bedoeling niet, we wisten niet hoe dat kon, we hadden altijd de lintjes gevolgd en op het einde een pad. Dat laatste pad stond niet op de kaart... mjah, tot daar de rondtocht...
's Avonds zijn we met enkele collega's naar de Highlanders geweest, het rugby team van Dunedin, ze moesten tegen een ploeg uit Australie spelen. toeval wil: ik heb twee paar panty's mee, geel en blauw (uit mijn ganse collectie), laat de kleuren van de Highlanders nu net geel en blauw zijn. Ja, margot laat nooit een kans liggen om zich te verkleden. Uit twee panty's kan je makkelijk een geheel construeren!
De rugbymatch was redelijk te vergelijken met als je naar voetbalmatch in eerste klasse gaat kijken, spionkop enzo... cheerleaders hadden wel een aangepast pakje voor de koude. Ze hadden van die pakjes aan, volledig spandex, ook over hun gezicht, dus je kon het gezicht niet zien, het was een geheel, beetje zoals die poppen die ze vroeger in blokker verkochten... uiteraard konden de doedelzakken ook niet ontbreken. Wel grappig om de mensen te horen roepen, tis echt link in de voetbal, maar dan in kiwi-taal. Givvuteejrest, willjah ref! (als de scheids tegen fluit). En et kind naast mij met extreme piepstem: go Highlanders, smash them! who cares if they get hurt, just smash them! smash them!
Na de match wilden enkele collega's ook foto's met de spelers (die komen zo rond). de oh-zo-knappe spelers (en zeker van dicht, kir! kir!) vond ik eigenlijk maar versleten en gehavende venten met platte neuzen en ogen die zeker meer blauw dan normaal zijn...
Daarna wilde de rest nog uitgaan, als Dunedin een ding niet is, is het een uitgaansparadijs... en zeker niet als je boven de 20 bent... ik denk dat ik beter DJ dan die kerels hier. Ieder liedje volledig uitspelen (de stop-play methode dus), wild uit de oude doos graaien, maar niet de beste nummers nemen.... zijn installatie is zelfs keer uitgevallen!!!! (het equivalent van den DJ KAN HET NIET AAN, HIJ IS.... is hier HE FUCKED UP)
De dag erna hebben Kristina en ik nogmaal de tocht aangevat, het was echt aan het regenen, en koud, en kristina voelde zich niet zo goed. We zijn dus moeten omkeren, spijtig...
we kwamen zo een kiwivent tegen en ik stelde zo wat vragen van hoe ver is dat, hoe ver dit. en hij zo heeltijd van ja maar dat is echt ver, en als je het niet meer aankan zet je dan in de hut en wacht daar. en ik zo van ja nee: ik vraag gewoon hoe ver het is... die dacht wsl dat klein blond kind, wat kan jij nu 25 km wandelen in de kou en regen... maja, anyway, we zijn omgekeerd, want kristina raakte niet vooruit, haar vingers waren echt blauw.
Natuurlijk, vandaag weer werkendag en volop zon.... ik heb wel even kunnen wandelen, want flyers opgehangen om mijn Jane te verkopen... Hopelijk lukt het...
Volgend weekend gaan we met een groep collega's (eigenljk vooral de uitwisselings PGCert-studenten) naar Stewart Island. Ik twijfelde eerst, het is niet goedkoop, zo de ferry enzo, maar de vorige PGCerts mailden me dat ik het moest doen, dus heb hun raad maar opgevolgd...
wat een mooie zonnige dag vandaag!!
Grtjs
Margot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
